We worden verwacht om 8.30h bij Dreamland T & T, dus gaan we bepakt en beladen, voor een stevig ontbijt, op zoek naar een German Bakery die al open is om 8h. Na een korte kennismaking met onze gids, die gisteren vergat op het appèl te zijn, brengt een jeep ons naar het vertrekpunt van de trekking. Onderweg een korte tussenstop; kwestie van een paar kartonnen eieren in te laden, achterna gebracht door een andere auto (Namgyal , onze gids dus, was die namelijk vergeten). Niet onbelangrijk, want eieren vormen de absolute basiskost tijdens de trekking, zo blijkt achteraf. Het menu was altijd overheerlijk bereid, maar vlees hebben we nooit gehad. Te duur? Ofwel niet meer smakelijk als het enkele dagen op de rug van een paard gelegen heeft. Eieren daarentegen; de laatste exemplaren hebben de reis tot dag 9 in hun fragiele verpakking doorstaan! In Spituk zijn we niet alleen. Er zijn nog een paar groepen vertrekkensklaar.
Terwijl Namgyal en Paba, de Tibetaanse paardenman nog drukdoende zijn met het beladen van 3 paarden en 1 ezel, beginnen wij reeds te stappen. De brug van Spituk is indrukwekkend bevlagd. Net over de Indus leidt een met bomenomzoomd wandelpad weldra naar een weidse, licht stijgende vlakte, goed voor uren wandelplezier. Hoe misleidend! Na de lunch omstreeks 13u komen we in een brede kloof terecht, en gaat het plots steil de hoogte in, ook voor uren, en onder de inmiddels duchtig brandende zon! Wat aangekondigd wordt als DS. OMSKAL camping and restaurent is een vlakke strook aan de waterkant, met als enige infrastructuur een stenen bouwseltje met een jutezak voor de ingang, en een ondiepe put in het midden. Dit toilet is een luxe die we onderweg nog eenmaal zullen aantreffen.
Terwijl Paba ons tweepersoonstentje rechtzet, krijgen wij reeds thee met koekjes. s Avonds worden we in de grote keukentent uitgenodigd voor een lekker driegangenmenu. Gezien onze ploeg de kampeerstoeltjes vergeten is, zitten we op een tapijt op de grond, en dat is even wennen. De afwas doet gids-kok-afwasser Namgyal in een kleine aftakking van de snelstromende watertje ; een miniem waterstraaltje dat langs de keukentent voorbijloopt, maar ook door het terrein waar de paarden gebonden staan en uiteraard hun behoeft doen. Ach, geen zorg, we zijn er niet ziek van geworden. Zelf geven we de voorkeur aan de ijskoude Jingchan rivier voor een vluchtige wasbeurt achter hoopje rotsblokken verder stroomafwaarts. Na het avondeten valt er in het donker niets meer te beleven; we duiken om 20h onze (eigen) slaapzakken in.